Türkiye’nin en eski futbol kulübü olan Galatasaray bu ay kuruluşunun 113. yılını kutluyor. Galatasaray Dergisi kulübün kuruluş öyküsünü kapağına ve sayfalarına taşıdı. Melih Şabanoğlu ve Tarık Ünlütürk yazılarında bu dönemi kaleme aldı. Bülent Tuncay ise zamanda bir yolculuk yaptı:
Ali Sami Bey için kolay günler değildi. Annesini doğru düzgün tanımamıştı bile. Babasını kaybedeli de bir yılı geçmişti. Sultan Abdülhamit’in hem aylık bağladığı hem de çekinip gözetim altında tuttuğu alim babasından geriye 20 bine yakın kitaptan oluşan bir kütüphane, harç borç yaptırdığı bir de köşk kalmıştı. Kalanı ise analığı elden çıkarıyordu birer birer.
Zor günlerdi zor. Cepte yok, sırtta yok günlerdi. Ona kol kanat gerecek güçlü kudretli amcaları uzaklarda, Adriyatik kıyılarındaki ata topraklarındaydı. Hayat zor olmasına zordu İstanbul’da ama Ali Sami Bey inançlıydı ve inatçıydı. Arnavut damarı onu inadına hayata bağlıyordu. Ve futbola. Babası Şemsettin Sami’nin ‘Baldırı çıplak olarak bir topun peşinde boşa koşup duruyorlar’ diyerek hor gördüğü futbol oğlunun en büyük tutkusuydu. Kardeşlerinin aksine babasının ‘evde eğitim’ine direnip kendini zorla mektepli yapan Ali Sami şimdi babasının karşı çıktığı bir işe daha soyunuyor ve baldırı çıplakları bir araya getirecek bir organizasyonun peşinde koşuyordu…
Sonrasını biliyorsunuz…
‘Arnavut gitmez duvar gelir’ sözünün aksine mevzu Galatasaray olunca hiç inat yapmadı. Herkese o gitti, hem de koşarak. Topu şişirme ve yağlama görevlerini üstlendi. Formaları kız kardeşine diktirdi. Onun reisliğinde, Asım Sonumut’un topladığı birer kuruşlarla ve Galatasaray Lisesi’nin gencecik öğrencilerinin umutlarıyla Osmanlı topraklarındaki ilk Türk futbol takımının temelleri atıldı.
1905 Teşrinievvel’ine, o güne gidiyorum bazen. 1907’deki büyük yangında kül olan lisenin o sınıfına, Mehmet Ata (Ataç) Bey’in dersine giriyorum. Sınıfın ateşli gençlerinin arka sıralarda fısır fısır bir şeyler konuştuklarını duyuyorum. Edebiyat hocası da duyuyor fiskosu ama duymamazlıktan geliyor belli ki, dersini anlatmaya devam ediyor.
Gençlerin derdi ecnebinin getirdiği, Rum’un, Ermeni’nin benimsediği futbol denen bu İngiliz oyunu, şüphesiz. Lisenin haylazlarının işi gücü bu çünkü şu sıralar. Bahçede oynamaya başladıkları, büyük haz duydukları bu yeni icada bayılıyorlar. Ve sahaya inmek istiyorlar. Dünyanın hakimi, pek çok yeni icat gibi bu yeni oyunun da mucidi İngiliz’le boy ölçüşmek istiyorlar.
Ben de aralarına karışıyorum.
Ali Sami’nin sesini işitiyorum. Gençliğin savrukluğuyla çelişen bir kararlılıkla arkadaşlarını motive ediyor, ‘Biz de yapabiliriz. Bir takım kurabilir, Pazar Ligi’ne katılabiliriz.’
‘Söylemesi kolay’ diyor biri, “Tamam, 11 kişi bulacağız da, bunun forması var, topu var, saha parası, yol masrafı var. O nasıl olacak?”
Gençlere zor işler bunlar. Ama Ali Sami Bey kararlı mı kararlı. “Topun yağlanması ve şişirilmesi bende” diyor en zor görevi üstlenerek. Cevdet Bey “Ben de evdekileri ikna ederim, formaları yıkatırım” deyince iş maddiyata kalıyor. Orada da devreye Ali Sami Bey giriyor, “Asım sen para pul işlerinde maharetlisin. Muhasebeci de sen ol” diyor reisliğini de ilan eden komutuyla. Biliyorlar ki Asım ne yapar ne eder, her hafta o birer kuruşu toplar futbol sevdalılarından… Sınıftan çıkarken ‘Bu gençler her şeyi başarır’ diye geçiyor içimden…
Ve “İngilizler gibi toplu bir halde oynamak, bir renge ve bir isme malik olmak ve Türk olmayan takımları yenmek” hedefiyle kurulan bu kulübün bugün İngilizlere de, dünyaya da kök söktürdüğünü, saygı gördüğünü acaba Ali Sami Bey ve arkadaşları görseydi ne derlerdi diye düşünüyorum…
Sahi; Asım Sonumut ile Emin Bülend Serdaroğlu’nun son nefeslerinde bile ‘İki numaralı kurucu benim’ diye vasiyet ettikleri, herkesten kıskandıkları Galatasaray’ın, 18-19 yaşlarındaki gençlerin kurduğu Galatasaray’ın bir dünya markası olduğunu görselerdi ne derlerdi?
